Innerlijk pelgrimeren

Met dit boek als reisgids ga je op een innerlijke pelgrimage naar je hart. Je brengt jezelf in beweging door het kilometerschrijven, de verbeelding en waarachtig waarnemen. Onderweg is er aandacht voor thema’s als verdwalen, reisgenoten, dromen, bagage, eenzaamheid, symbolen, hoge toppen en diepe dalen. Je overgeven aan dat wat zich onderweg aandient is een basale oefening die elke pelgrim met vallen en opstaan, met verzet of overgave onderweg zal doen. Net als in het labyrint is er voor de innerlijke pelgrim maar één weg te gaan. Elke kilometer die je schrijft, iedere excursie die je onderneemt, elke levensvraag waarop je reflecteert en ieder moment waarop jij je laat verwonderen, zijn stappen die je als innerlijke pelgrim zet op de weg naar jouw hart. Gaandeweg leer je jezelf weer open te stellen voor de taal van je hart, te luisteren naar de zachte fluisteringen en je te laven aan de bron van rust, vrede en wijsheid. En dan kom je weer thuis bij jezelf.

Recensie 

Ooit gelezen in Jalons van Dag Hammerskjold: “De langste reis die een mens kan maken, is door zijn innerlijk.” Die gedachten: kilometers maken door het eigen innerlijk, staat ook centraal in het boek Innerlijk pelgrimeren van Christine de Vries. Ze kwam op het idee door haar vele wandeltochten. Waarom ook niet een soort innerlijke wandeltocht maken. In de pen ziet zij het hulpmiddel bij uitstek daarbij, mede door haar vak. Sinds 1993 geeft ze cursussen dagboekschrijven. Het aardige is dat het niet om het doel gaat, maar om de reis. Het beroemde gedicht Ithaka van Kavafis past daarom goed als lijfgedicht bij dit boek.

Het boek is opgedeeld in vier delen. Het eerste, Voor vertrek, wordt de reis die je als ‘pelgrim’ maakt vergleken met een labyrint. Ik dacht meteen aan een doolhof, maar de schrijfster zet dit misverstand snel recht: een labyrint is een doorlopende, maar slingerende weg die naar het midden leidt, maar waarin je geen keuzes over de richting hoeft te maken. Dit in tegenstelling tot een doolhof. Door niet over de richting hoeven na te denken kun je je volledig concentreren op de reis, de weg, steeds dieper naar je wezen. Aldus De Vries. Wat je onderweg tegenkomt, schrijf je op. In deel 2 bespreekt ze hulpmiddelen daarbij. Mooie beeldspraak daarbij vinden we in begrippen als kilometerschrijven en kleurkoesteren.Het derde deel ordent je reisverslag verder, want juist die orde en structuur maakt dat je beschrijving van je weg door je innerlijk labyrint niet tot een papieren doolhof verwordt. Zelfs het onderdeel verdwalen uit het derde deel staat in wezen in het teken van ordenen. Na je reis, die bij voorkeur lang duurt, rond je af: het vierde deel van het boek is hieraan gewijd.

Christine de Vries heeft een eigen en bijzondere methode ontwikkeld waardoor mensen zichzelf beter leren kennen. In het eigen verleden en gevoeld dwalen zonder te dolen kan zeer rustgevend zijn en een beter begrip van jezelf bevorderen. Rory Ceulen, INKT